غمگین ترین آهنگ دنیا را اگر جایی شنیدی
یا ابر سرگردان غم را بی قرار گریه دیدی
آهوی زخمی را اگر از جوی خون بیرون کشیدی
دلدارت از عشقت گذشت و همچنان دلداده ماندی
مثل مسافرهای خسته در غروب جاده ماندی
هر جا شبیه ماهی بر خاکها افتاده ماندی
یادی از این غربت نشین تنهاترین مرد زمین کن
یادی از این غمخواره ی آواره ی بی سرزمین کن
پاییز ما را با خیال راه دوری دلنشین کن
شبهای طولانی اگر با درد دلتنگی نشستی
هر لحظه ای که بی صدا با بغض تنهایی شکستی
یا پابه پای آسمانها ی خدا رگبار بستی
در کوچه های آشنایی عاشقی دیوانه دیدی
یا اشک سردی را اگر در حسرت یک شانه دیدی
هر جا رفیقان تنی را با خودت بیگانه دیدی

وقتی مرورت می کنم صدبار عاشق می شوم

حتی برای مرگ هم با تو موافق می شوم

دلتنگی شب های من ! در من طلوعی تازه ای

پیراهن عشقی که بر تنهایی ام اندازه ای

دلواپسی های مرا از من بگیر ای عشق

دیوانگی های مرا گردن بگیر ای عشق

من از دلم دیوانگی را پس نمی گیرم

از چشم هایت زندگی را پس نمی گیرم

در آرزویم رد چشمان تو پیدا می شود

وقتی نباشی زندگی روز مبادا می شود

در آتش چشمان تو خاموش کردم خویش را

در انتظار بودنت  آغوش کردم خویش را

دلواپسی های مرا از من بگیر ای عشق

دیوانگی های مرا گردن بگیر ای عشق

من از دلم دیوانگی را پس نمی گیرم

از چشم هایت زندگی را پس نمی گیرم

تمام قطره های پاک باران های غربت را قسم دادم

پیامم را برای قاصد شبهای دلتنگی فرستادم

نبودی و برای دیدنت هر شب به حال گریه افتادم

فقط از زنده بودن لحظه های ناب با تو مانده در یادم

همان جایی که دستم را رها کردی نشستم بی تو سرگردان

نمی دانی که قلب پرپری با حسرتت جا مانده در باران

مرا اندازه ی یک خاطره در گوشه ای از یاد خود بنشان

که من آوازه خوانم دوره گرد کوچه های شهر خاموشان

شب مستی نمی ارزد

به چنین صبح خماری

غم من چاره ندارد

تو مرا دوست نداری

کاش می شد که از اول

به دلم پا نگذاری

جان به جانم شده اما

تو مرا دوست نداری

تو مرا دوست نداری

چگونه می توانم اینهمه غم را در این سینه نگه دارم

چگونه آرزویم را به دوش بیقرار باد بسپارم

چنان بی تکیه گاهم که تمام لحظه هارا بی تو ناچارم

برای گریه کردن سر به روی شانه ی بیگانه بگذارم

مرا در غربت سرد بیایان های بی مجنون رها کردی

تو بر ویرانه های قلب من یک بیستون آخر بنا کردی

مرا با تیشه و فرهاد و عاشق پیشگی ها آشنا کردی

بسوزد پیرت ای دنیا چه ها کردی چه ها کردی چه ها کردی

شب مستی نمی ارزد

به چنین صبح خماری

غم من چاره ندارد

تو مرا دوست نداری

کاش می شد که از اول

به دلم پا نگذاری

جان به جانم شده دردا

که مرا دوست نداری

تو مرا دوست نداری

هوای حاله من غم داره سرده ولی از ابر و بارونه خزون نیست

زمستون داره تو لحن تو انگار که ابرش تو هزارتا آسمون نیست

هوام دلگیر نفسهام سرد دلم خون یه عالم درد و دل دارم تو سینه

شبه تار و غمه یار و دله زار هوای بی می و ساقی همینه

چه بی تابانه بی تابه تبه تو چه بی رحمانه بی رحمی تو بی رحم

چه بی اندازه میخوام که تو باشی چه با انگیزه میخونی که میرم

منو سازم منو سوزم منو آه تو و جام پر از می که شکستی

منو حاله خرابو این شرابو تو و باده منو عادت به مستی

تو و باده منو عادت به مستی

من اینجا دلخوشیم رفته به باد

و تو موهات غرقه رقصه رویه این باد

سکوته شب کنار تو یه حرف سکوته تو چه احساسی به شب داد

چه بی تابانه بی تابه تبه تو چه بی رحمانه بی رحمی تو بی رحم

چه بی اندازه میخوام که تو باشی چه با انگیزه میخونی که میرم

منو سازم منو سوزم منو آه تو و جام پر از می که شکستی

منو حاله خرابو این شرابو تو و باده منو عادت به مستی

تو و باده منو عادت به مستی

رها کن دیگه غصه هاتو بدون قدر این لحظه هاتو

به خدا این روز و شبا بر نمیگرده

میبازه اونی که پیه غصه میگرده

کجایی جوونم غصه رو ول کن

یه لحظه عمرو صرفه دل کن

تو دلت پاکه مثه یک تنگه بلوره

تو که شادی خونه ی دل چشمه ی نوره

بسه دیگه این ماتمو خدا بسه دیگه این عزا گرفتن

نیافریده خدا روزی واسه غصه خوردن

زندگیه تو یه معجزست که خدا هدیه داده تلفش نکن

نیافریده خدا روزی واسه غصه خوردن

چی میشه که باشی همیشه شاد و خندون

نبینم چشاتو گریونو پریشون

هر روز واسه تو یه فرصته جدیده

هر روز خدا پره نور امیده

ببین شادی رو پرنده ها رو که شادن حتی با چند تا ارزن

چه حیفه غصه داشته باشی واسه چیزایی که نمی ارزن

چرا فکر کردی یادت چون شب یلداست

غمو شادیه دنیا چند روزی با ماست

مثه این آدم دنیا کوتاهه

نجنبی میبینی آخره راهه

نداریم حرفی واسه ی گفتن

به غیر از اینکه بیا زندگی کن ای دوست

برگرد عاشق ترین همدرد آخر چگونه از

خیالت بگذرم برگرد و غمگینم مکن شب ها

ای آخرین رویا من بی تو از رویای خود

تنهاترم تنهاتر از اینم مکن مرا بگیر آتشم

بزنو جان بده به منو در سپیده ی جان

روشن باش مرا ببین ای که بی تو منم

بی تو میشکنم ای تمام جهان با من

باش شمع توام تو ببین در اشک من

بنشین ای روشنای جهان رو سوی

سایه مکن بی من مرا به سفر از گریه ام

مگذار ای بی تو من نگران از من گلایه

مکن مرا بگیر آتشم بزنو جان بده به

منو در سپیده ی جان روشن باش

مرا ببین ای که بی تو منم بی تو

میشکنم ای تمام جهان با من باش

از اینجا میروم روزی تو میمانی و فصلی زرد

بگو با این خزان آرزوهایم چه خواهی کرد

از اینجا میروم شاید همین امروز یا فردا

تو خواهی ماند تنها در حصار خشت های سرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه باور نیست

که دارد آسمانش سنگ می بارد زمینش گرد

در آن آغاز بعد از من در این پایان بعد از تو

که خواهی دید خیلی فرق دارد مرد با نامرد

تو را در خواب هایم بعد از این دیگر نخواهم دید

تو را با آب ها و آیینه ها معنا نخواهم کرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه با من نیست

که دارد آسمانش سنگ میبارد زمینش گرد

یاری از مشروطه خواهان

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستارخان

این منم ستارخان

این منم ستارخان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

مجلسی برپا کنم

دشمنم رسوا کنم

در دل میدان شهر

یک تنه غوغا کنم

مینویسم با دوات

آمدم سوی نجات

تا که از جان رقیبان

جان بگیرم از حیات

یاری از مشروطه خواهان

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستار خان

این منم ستار خان

این منم ستار خان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

این منم ستارخان