یَه لیوه،که حرفی به دل نیگره

مونُم بَردِ شیری که سا نیگِرس

یه ایلی که هر شو عزا ایگِرس

دلم بی گریوه به کُه نیزنه

کسی غیر لیوه به کُه نیزنه

نه مار ایزنم و نه عال ایبرُم

نه هِشکی به نزدیک مال ایبَرُم

اگوی که تَوِ گَپ قَدُم بسته ی

کنارُم،کُناری که اِشکسته ی

کناری که هشکی به جارس نیا

ز سرما رِچِست و بهارِس نیا

(زِبَس تَنگه زونی به زیرُم نیا

دیه اسم خوم هم به ویرم نیا

ز زرده به گوشُم قُرُنگی نیا

صدا قَقَهه هُمدُرنگی نیا

ز تنگی نفس گَی به گَی ایزنم

غم و دردمه مینِ نی ایزَنُم

وُری هم زنو مالِ وا رَه بِوَن

بگو کوگِ “تاراز”قَهقَه بزن)

دیه نا به دل نی که کَر کَر کنم

مر ایبو غمِ ایلِ باور کُنُم

کسی جورِ مو تش به جونس مبا

فلک دشمن آرمونِس مَبا

(زِبَس تَنگه زونی به زیرُم نیا

دیه اسم خوم هم به ویرم نیا

ز زرده به گوشُم قُرُنگی نیا

صدا قَقَهِه هُمدُرنگی نیا

ز تنگی نفس گَی به گَی ایزنم

غم و دردمه مینِ نی ایزَنُم

وُری هم زنو مالِ وا رَه بِوَن

بگو کوگِ “تاراز”قَهقَه بزن)