مث یه بختک رو صدام

نمی ذاره تو رو فریاد بزنم

تو قراره منو دیوونه کنی

من قراره تا کجا جون بکنم

طرح لبخندت هنوز

توی ذهن آینه س

تو رو کم داره چقدر

این اتاق بی نفس

جنگ بین من و من

ادامه داره تا ابد

حتی دشنم بهم

زخمی که تو زدی نزد

چشمای یه شهرو این

حال بدم، تر می کنه

دیدن عکسای تو

دردمو بدتر می کنه

لحظه های رفتنت

منو تا جنون کشوند

رد پای گریه هام

روی شونه ی تو موند