فرصت بده و در دل تنگم تو طلوع کن

باران همه جا شست بجز قلب من از غم

بارانِ بهارم شو و دیوانه شو نم نم

هان! از تو چه پنهان که مرا کشت خیالت

زالوی تخیل، تب آغوش محالت

اندوه نبوسیدن تو چیز کمی نیست

دیوانه شدن بعد تو تقدیر قریبیست

ای کاش که فرصت بدهد تا بگویم

زیبا تر از او نیست که در شهر بجویم