ﻋﺬاب ﭘﺎی ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻨﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻓﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را

دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﺟﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را

ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ ﻗﺴﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﻤﺎﻧﻰ و ﺧﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را

در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ

ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ

ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه

ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ

ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ

دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ

ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ

ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ

ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ

ﺗﻮ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﻦ ﺷﺪی وﻟﻰ ﻏﻤﺖ اداﻣﻪ دار اﺳﺖ

ﻳﮏ ﻗﻠﺐ زﻧﺪاﻧﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮﺳﺶ از ﻃﻨﺎب دار اﺳﺖ

ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ اﻳﻦ زﺧﻤﻰ ﻛﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻫﻨﻮز از ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ

اﻳﻦ زﺧﻢ زﻳﺒﺎ را ﻧﻤﻴﺒﻨﺪم ﭼﻮن از ﺗﻮ ﻳﺎدﮔﺎر اﺳﺖ

در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ

ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ

ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ

ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ

دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ

ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ

ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ

ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ

دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ رارﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را

چه بگویم چه بگویم من تمام مرا تو میدانی

باران چه قطره قطره میکشی آرام

چه کنم چه کنم چه کنم میان این نرسیدنها

تو خودت بگو چه باید کرد با غم تو را ندیدنها

باران چه قطره قطره میکشی آرام

صداییست در این کوچه ی دلتنگی

نگاهم کن من که تسلیمت شدم با که میجنگی

بعد از تو حسرت به دل ماندم برای دیدنت

رفته ای اما تو را هر جای شهر میبینمت

بعد از تو این آسمان هرگز آبی نشد

شب به شب باریدم اما این دلم خالی نشد

درد دلتنگی مگر یک لحظه عادت میشود

با خبر باشم خیالم از تو راحت میشود

بعد از تو این آسمان هرگز آبی نشد

شب به شب باریدم اما این دلم خالی نشد

چه کنم چه کنم چه کنم با غمی که بسته بالم را

تو که هر خاطره ات هر شب میکشد به گریه حالم را

چه کنم چه کنم چه کنم من تو که هیچ عین خیالت نیست

بعد از تو حسرت به دل ماندم برای دیدنت

رفته ای اما تو را هر جای شهر میبینمت

بعد از تو این آسمان هرگز آبی نشد

شب به شب باریدم اما این دلم خالی نشد

درد دلتنگی مگر یک لحظه عادت میشود

با خبر باشم خیالم از تو راحت میشود