که یک دقیقه حتی توی خیالمم نیست

چشاشو رو تبم میبنده به بغض هر شبم میخنده

ببین واسه یه لحظه هم به فکر حال من نیست

عشق همه ی کابوسم شد عشق بعد تو افسوسم شد

من بهونه ای ندارم اگه تو هم نباشی بخوام دوام بیارم

نه بعد تو رویایی نیست نه بعد تو دنیای نیست

من بدون تو عزیزم از نفس کشیدم تصوری ندارم

بهت تمام دنیامو دادم چی جای اون گرفتم

به جز بغض به جز اشک به جز آه

به هر غمی بگی تن دادم واسه تو که نبودی

نه همدم نه همدرد نه همراه

سروا زده از شعله ی تب سوز بلا نه دیوانه مرید نرسیده به خدا نه

بغضه نود روزه گل گریه پنهانی ریشه خاکستر این فصله پریشانی

تو میروی و حاله شبه چله خرابست

این بخت بد از اول هر حادثه خوابست چه خوابست

بی تو تنها از یاد رفتم جفت مست منه دیوانه نبودی نبودی

زنجیر بر لب بیهوش از تب به در بسته زدم خانه نبودی نبودی

ای عشق ای عشق ای داد ای درد

تو چه هستی که غمت چاره ندارد ندارد

ای کاش میشد بی ماه سر شد

که ستاره سر خاکه شب کابوس نبارد

آه ای من شیدا دله دیوانه ی دل سوز

وا مانده از این تجربه ی تلخه نفس سوز

تا کی با این داغه سنگین کوه درد و مرد میدان باشم

شاید باید ای حاله من زخمه جان خود

را درمان باشد ای عشق خداوند نگه دار تو باشد

بی تو تنها از یاد رفتم جفت مست منه دیوانه نبودی نبودی

زنجیر بر لب بیهوش از تب به در بسته زدم خانه نبودی نبودی

ای عشق ای عشق ای داد ای درد تو چه هستی که غمت چاره ندارد ندارد

ای کاش میشد بی ماه سر شد که ستاره سر خاکه شب کابوس نبارد

نمیخوام چیزی بگم که واسش بد شه برام

هی میخوام دست دلو رو نکنم

اما نمیتونم نمیتونم نمیتونم

میگی منو خوب بلدی میدونی از تو چی میخوام

میدونم راست نمیگی در نمیاد اما صدام

هی میخام حرفتو باور نکنم

چرا نمیتونم نمیتونم نمیتونم

آخه دل کارش حالش به نگاه تو گیره

یه جورایی زنجیره نگو نمیدونی

من طرفدار حال اون چشای مشکیتو

اون نگاه جدیتم نگو نمیدونی

وقتی که میخندی

مثل بارونه آرامشی رو جاده قلبم

موهای بازتو

میکشه پای دریا رو تو خونه کم کم

آخه دل کارش حالش به نگاه تو گیره

یه جورایی زنجیره نگو نمیدونی

من طرفدار حال اون چشای مشکیتو

اون نگاه جدیتم نگو نمیدونی