زیر پای رهگذرها

تو گوش درخت میپیچه

ضرب سنگین تبرها

منم اون کشتیه شکسته ی تنها

که فراموش شدم تو عمق دریا

شبیهم شدی و من برات بمیرم

ای درخت قطع شد از ضرب تبرها

هر دومون شدیم دیگه تنها و خسته

روزگار دله ما رو با غم شکسته

رو تن من پر از امواج دریا

رو تن تو زخمه تبر نشسته

شاید تیکه تیکه هام بشن یه قایق

از تنت مونده برات قده شقایق

به غنیمت برده اند هر دوی ما را

هردومون اینجا ولی تنهامون مناطق

تو به فردا ذل زدی منم دقایق