رفتی که مثل سایه ای روی زمین آواره باشم

رفتیو جای خالیت را در کنارم حس نکردی

رفتیو چیزی از عذاب انتظارم حس نکردی

میسوزم اما آتش عشق تو خاموشی ندارد

میمیرم اما داغ چشمانت فراموشی ندارد

باید مرا باور کنی تنهاترین مرد زمینم

تو در طلوع تازه ای من در غروب آخرینم

من بی تو در شب های دلتنگی اسیرم باورم کن

من بی تو مثل تک درختی در کویرم باورم کن

زیبای من در جشن میلاد تو و زیبایی تو

من آخرین شمعم که میخواهم بمیرم

باورم کن باورم کن

باید مرا باور کنی من با توام هرجا که باشی

شاید تو هم دلتنگیم را حس کنی تنها نباشی

با من بمان بامن بخوان افسانه ی تنهاییت را

با من بمان در چشمهای من ببین زیباییت را

من بی تو در شبهای دلتنگی اسیرم باورم کن

من بی تومثل تک درختی در کویرم باورم کن

زیبای من در جشن میلاد تو وزیبایی تو

من آخرین شمعم که میخواهم بمیرم

باورم کن باورم کن

زمستون داره تو لحن تو انگار که ابرش تو هزارتا آسمون نیست

هوام دلگیر نفسهام سرد دلم خون یه عالم درد و دل دارم تو سینه

شبه تار و غمه یار و دله زار هوای بی می و ساقی همینه

چه بی تابانه بی تابه تبه تو چه بی رحمانه بی رحمی تو بی رحم

چه بی اندازه میخوام که تو باشی چه با انگیزه میخونی که میرم

منو سازم منو سوزم منو آه تو و جام پر از می که شکستی

منو حاله خرابو این شرابو تو و باده منو عادت به مستی

تو و باده منو عادت به مستی

من اینجا دلخوشیم رفته به باد

و تو موهات غرقه رقصه رویه این باد

سکوته شب کنار تو یه حرف سکوته تو چه احساسی به شب داد

چه بی تابانه بی تابه تبه تو چه بی رحمانه بی رحمی تو بی رحم

چه بی اندازه میخوام که تو باشی چه با انگیزه میخونی که میرم

منو سازم منو سوزم منو آه تو و جام پر از می که شکستی

منو حاله خرابو این شرابو تو و باده منو عادت به مستی

تو و باده منو عادت به مستی

به خدا این روز و شبا بر نمیگرده

میبازه اونی که پیه غصه میگرده

کجایی جوونم غصه رو ول کن

یه لحظه عمرو صرفه دل کن

تو دلت پاکه مثه یک تنگه بلوره

تو که شادی خونه ی دل چشمه ی نوره

بسه دیگه این ماتمو خدا بسه دیگه این عزا گرفتن

نیافریده خدا روزی واسه غصه خوردن

زندگیه تو یه معجزست که خدا هدیه داده تلفش نکن

نیافریده خدا روزی واسه غصه خوردن

چی میشه که باشی همیشه شاد و خندون

نبینم چشاتو گریونو پریشون

هر روز واسه تو یه فرصته جدیده

هر روز خدا پره نور امیده

ببین شادی رو پرنده ها رو که شادن حتی با چند تا ارزن

چه حیفه غصه داشته باشی واسه چیزایی که نمی ارزن

چرا فکر کردی یادت چون شب یلداست

غمو شادیه دنیا چند روزی با ماست

مثه این آدم دنیا کوتاهه

نجنبی میبینی آخره راهه

نداریم حرفی واسه ی گفتن

به غیر از اینکه بیا زندگی کن ای دوست

خیالت بگذرم برگرد و غمگینم مکن شب ها

ای آخرین رویا من بی تو از رویای خود

تنهاترم تنهاتر از اینم مکن مرا بگیر آتشم

بزنو جان بده به منو در سپیده ی جان

روشن باش مرا ببین ای که بی تو منم

بی تو میشکنم ای تمام جهان با من

باش شمع توام تو ببین در اشک من

بنشین ای روشنای جهان رو سوی

سایه مکن بی من مرا به سفر از گریه ام

مگذار ای بی تو من نگران از من گلایه

مکن مرا بگیر آتشم بزنو جان بده به

منو در سپیده ی جان روشن باش

مرا ببین ای که بی تو منم بی تو

میشکنم ای تمام جهان با من باش

بگو با این خزان آرزوهایم چه خواهی کرد

از اینجا میروم شاید همین امروز یا فردا

تو خواهی ماند تنها در حصار خشت های سرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه باور نیست

که دارد آسمانش سنگ می بارد زمینش گرد

در آن آغاز بعد از من در این پایان بعد از تو

که خواهی دید خیلی فرق دارد مرد با نامرد

تو را در خواب هایم بعد از این دیگر نخواهم دید

تو را با آب ها و آیینه ها معنا نخواهم کرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه با من نیست

که دارد آسمانش سنگ میبارد زمینش گرد

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستارخان

این منم ستارخان

این منم ستارخان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

مجلسی برپا کنم

دشمنم رسوا کنم

در دل میدان شهر

یک تنه غوغا کنم

مینویسم با دوات

آمدم سوی نجات

تا که از جان رقیبان

جان بگیرم از حیات

یاری از مشروطه خواهان

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستار خان

این منم ستار خان

این منم ستار خان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

این منم ستارخان

بی تفاوت کوچ کردیم

از رفیقا زخم خوردیم

تا یه روزی برنگردیم

خونه مون رو دوشمونه

ما یه آه دوره گردیم

ما واقعا با هم چه کردیم

ما غنیمتهای بی رویای

این جنگای سردیم

زندگیمون کو ببین

ما کشته های بی نبردیم

بی خبر از حاله هم

آواره ی دنیای دردیم

ما واقعا با هم چه کردیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

پس بدین فرصت خنده هامو

پس بدین شادیه تو صدامو

پس بدین قلبه عشق آشنامو

لااقل پس بدین گریه هامو

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تاریخ اما یاد دارد

تاریخ ما با جوهر ذات تو و من

الوان خود را مینگارد

خود را نه

تاریخ خود را پرسو جو کن

بر خاک پاکت

ذات خود را آبرو کن

ای تو صدای بی صدایان جهان

ایران

همین که حک شده تاریخ سرزمینم بس

قسم به نام خودت میخورم همینم بس

تو گربه نه

که تو بام کنام شیرانی

همین که روی زمینه تو مینشینم بس

اگر کویری اگر باغ

هیچ فرقی نیست

همینکه خار و گلی در وطن بچینم بس

نه خواب رفته نه رویای حالو آینده

به روی نقشه اگر کوچکت نبینم بس

تو کشور منو من راویه توام هرگاه

در آفرین تو شعری بیافرینم بس

همین که حک شده تاریخ سرزمینم بس

قسم به نام خودت میخورم همینم بس

تو گربه نه که تو بام کنام شیرانی

همین که روی زمینه تو مینشینم بس