رفیقم شو غمامو از دلم وردار

تو که بارونو دوست داشتی

از حالم خبر داشتی

چرا قهرو چرا آشتی

چرا غم تو دلم کاشتی

تو که بارونو دوست داشتی

الانم با اونو دوستاشی

توکه عاشق این شهری

چرا پس باهمه قهری

چقدر تلخی چقدر زهری

عجب آدم نااهلی

از حالم چی می فهمی

جدیدا خیلی بی رحمی

شدی یه آدم سمی

رفتو ولم کرد من موندم بی حرفی

منو لهم کرد همون که ازم میترسید

حتی نگفت ببخشید

میگفت باید مال من شی

الان تنهام رو بالکن

منو باد وحشی

تو ای دنیای آشفته

تو این روزای سردرگم

منو نسپار به تنهایی

منو نسپار به این مردم

من از آدما میترسم

به کل شهر مشکوکم

بیا و منو روشن کن

خیلی وقته متروکم

هوا خیس نم نمه بارون بود

آخرش همیشه قصه ها نمیشه

نمیرفت مگه قانون بود

این خونه پر خاطراته

خونه خالی از صداته

قرص خواب میخورم

گیجو تاب میخورم

خوابیدن یه راه نجاته

گریزون ز مردم شدم

عشق دست چندم شدم

اینجا خونه ی من نیست

من تو اتاقم گم شدم

روز صدبار مگه میشه مرد

خاطراتو نشست دوره کرد

اونکه از اولو آخرش

دردِ از هر طرف درده درد

منظومه ی چشماتو

اون جنگله موهاتو

سجاده ی دستاتو

از خونه ی من ببر

کویر لوت حرفاتو

این خالی ترین جاتو

خاطراتو خاطراتو

از خونه ی من ببر

منظومه ی چشماتو

اون جنگله موهاتو

سجاده ی دستاتو

از خونه ی من ببر

کویر لوت حرفاتو

این خالی ترین جاتو

خاطراتو خاطراتو

از خونه ی من ببر

یه وقتایی مثله دیوونه ها

سر میز دو تا بشقاب میذارم

نصف غذامو ول میکنمو

جاش قرص اعصاب میذارم

تو این خونه ی لعنتی

یک نفره کم میارم

گوشیمو برمیدارم و

شبیه حالمو در میارم

شلوغ میشه دور و برم

همه میریزن رو سرم

تازه تویه شلوغیا

رو تنهایی به اینورم

گیجه سرم گیجه سرم

منظومه ی چشماتو

اون جنگله موهاتو

سجاده ی دستاتو

از خونه ی من ببر

کویر لوت حرفاتو

این خالی ترین جاتو

خاطراتو خاطراتو

از خونه ی من ببر