من با که گویم حال خود ز این ماجرا تا به کجا

در یاد من مانده که من عاشق بمانم پای تو

عاشق شدم ای بیوفا رفتی ندیدی تو مرا

آخر شکستی عهدی که بستی نامهربانی تو چرا

تو را می‌پرستم تو هستی که هستم

بمان با من از من مگذر

تو را جان‌فشانم به جان می‌نشانم

بیا از من آسان مگذر

درمان ندارد دل من گر تو نیایی بر من

پایان ندارد غم من، پایان ندارد به خدا

درمان ندارد دل من گر تو نیایی بر من

پایان ندارد غم من

درمان ندارد دل من گر تو نیایی بر من

پایان ندارد غم من

هر چه که بد‌ گویم کم است می کُشی ام تو آخرش

بی عشق تو در به درم ، باران که می بارد غمم

غمِ همان کودکی است که گُم کرده مادرش

بیا بیا پناه من ، بیا که انتطار من

گرفته جانم را دگر

تویی تمام آرزو ، از تو رسیدم به جنون

مرا به رویاها ببر

این قائله جز دیدنت ختم به خیر نمی شود

مرا تو‌ ناامید مکن این دل آواره می شود

آتشی در جان‌ من‌ است خاموش نمی شود مگر

بنشینی در مقابلم دیگر مگویی از سفر

بیا بیا پناه من ، بیا که انتطار من

گرفته جانم را دگر

تویی تمام آرزو ، از تو رسیدم به جنون

مرا به رویاها ببر

یه رویای غم انگیزو

جای خالیت توو این خونه

که مثل مرگ می‌مونه

دلم دربدره بی تو

چقدر سخت می‌گذره بی تو

می‌میرم توی تنهایی

کجای دور دنیایی

کجای دور دنیایی

نمی‌دونی نمی‌دونی

دوباره بغض و ویرونی

دل آشوبی پریشونی وای

دیگه هیچ حس و حالی نیست

بمیرم هم خیالی نیست

نمونده واسه من جونی وای

مروره خاطراتی که

همیشه تلخ و تاریکه

واسه من باعثه درده

منو بی دلخوشی کرده

دوباره خش خش برگو

صدای ساکت سردو

دوباره نم نم بارون

منو این درد بی درمون

نمی‌دونی نمی‌دونی

دوباره بغض و ویرونی

دل آشوبی پریشونی وای

دیگه هیچ حس و حالی نیست

بمیرم هم خیالی نیست

نمونده واسه من جونی وای