مگه میشه صدا خندیدنات به این سادگی از یاد بره

تو از حالمو این دردای من چیزی نمیدونی ببین

یه وقتایی باید دل بکنه آدم بره

جای تو حرف میزنم من هرشب با گلای باغچه

میخوام این قلبو درارم بذارم گوشه طاقچه

ما نشد حتی یه بارم کوچمون چراغونی شه

کی اصلا فکرشو میکرد آخر قصمون این شه

کاش میشد باز باهم شب به دریا بزنیم قایقش از من

چشم بذاریم مثل اون قدیما برم قایم بشم من

بعد تو بگو برا کی برم لباس قشنگامو بپوشم

تو نمیدونی اما غمت بد سنگینه رو دوشم

جای تو حرف میزنم من هرشب با گلای باغچه

میخوام این قلبو درارم بذارم گوشه طاقچه

ما نشد حتی یه بارم کوچمون چراغونی شه

کی اصلا فکرشو میکرد آخر قصمون این شه

قاصدک گفت که باهاتم گفتم تو هم مسافری

جای پای هر آدمی خراشی روی بدنم

هر بار یکی بالا میره میگم الانه بشکنم

یه جور ازم رد میشن که تصویرش پاک نمیشه

تا دردم آروم میگیره یه درد تازه شروع میشه

من دیگه خسته شدم همه راها به روم بسته شدن

واسه اونکه پایینه راهی به پشت بوم شدم

من یه خسته دلم از عالم و آدم شکسته دلم

یه تیکه چوب شکسته شدم با وصله پینه حل نمیشه مشکلم

سکوی پرتاب خیلیا شدم رفت

مردم و زنده شدم تو بارون و برف

آخرش نوش که رسید منو انداخت یه طرف

تورو خدا هرچی میشنوی بین خودمون بمونه

من سال ها تکیه گاه گنجشکای خونه

چه دردا کشیدم به خدا که یادم میمونه

من دیگه خسته شدم همه راها به روم بسته شدن

واسه اونکه پایینه راهی به پشت بوم شدم