میز دنج کنج دیوار ، گم شده تو دود سیگار

آب کشیده زیر بارون ، نشسته اون گوشه آروم

بیخیال جیب خالی ، گم میشه باز توخیالی

هنوزم نکرده عادت ، به روزای بی مروت

با ترانه های فرهاد ، امروزم میبره از یاد

توی تنهایی میزش ، خالیه جای رفیقش

بین آدما و تنها ، اینم از مرام دنیا

دیگه تنها نمیتونه ، توی این دنیا بمونه

کاغذی رو برمیداره ، حرفاشو توش جا میزاره

به رسم نفس آخر ، میگه هرچی داره از بر

کاغذ سفیدو پاره ، این دیگه آخر کاره

جز سکوت قلندر پیر ، چی داره تو شهر تزویر

تنها و غریب و خسته ، تا ابد چشماشو بسته

کاغذ سفیدو پاره ، کافه ساکت دوباره

کاغذ سفیدو پاره ، این دیگه آخر کاره

طاقت نمیارم وقتی که بارونه

وقتی که پاییزم بی تو زمستونه

من طاقت نمیارم وقتی که یه عاشق

دریارو میفروشه به موج یه قایق

عین خیالتم نبود بری چی میمونه ازت

غرور من عشق توئه دست به غرور من نزن

عین خیالتم نبود توو این شبا چی میکشم

من که بهت گفته بودم بعد تو دیوونه میشم

بسه منو کشت ارزوهای تو

پرسه زدم هر شب با رویای تو

امشب بین عقل و دلم جنگ شده

بازم دلم واسه چشات تنگ شده