دیگه دلیل خوبی واسه چتر نیست

اونقد هوا دلگیره که چای بهار نارنج هم

عطرش دیگه مثل قدیما عطر نیست

من هنوز میرقصم رو نت ساز دلم

که از اون روزی که رفتی بد صداس ناکوکه

راهی یک سفرم که گمه تو نقشه اش

خونه ی رویاهام ، که بعد تو متروکه

اسم تو رمز عبور از همه ی مرزا بود

واسه رفتن تو دل عشق بهترین ویزا بود

اسم زیبای تو با یه مشت خالی خاطره

سهمم از اون همه حس خوب همین چیزا بود

توی اون لحظه که رفتی ساعتم خوابیده

روح من فقط غمو تو این خونه راه میده

یا یه دیوونه تو باررون یا تو قاب پنجره ام

بی تو خورشید سیاهی تو خونه تابیده

بی تو فصلا همه پاییز همه برگریزونن

گلایِ خشکِ تو باغچه حالمو میدونن

همه با هم گریه کردیم واسه دوری از هوات

همه با صدای سازم اسمتو میخونن

اسم تو رمز عبور از همه ی مرزا بود

واسه رفتن تو دل عشق بهترین ویزا بود

اسم زیبای تو با یه مشت خالی خاطره

سهمم از اون همه حس خوب همین چیزا بود

قرار عاشقانه ساعت پنج

سر وصال کنار پارک لاله

مثل همیشه راس ساعت اونجام

بمیرمم دیر نمیام محاله

یادم میاد قرار اول ما

شنبه‌ی آبان هزار و بارون

دوستت دارم‌هاتو هنوز یادمه

تو شیب تند کوچه‌های شمرون

منو ببخش اگه برات نموندم

شاید که خاصیت عشق همینه

عشق مث خنجره، پس همیشه

بخوای نخوای تو سینه‌مون می‌شینه

تو راه کافه‌های دنج و خالی

قدم زدن تو کوچه‌های غمگین

گریه‌ی بعد فیلمای رمانتیک

رو پله‌های سینما فلسطین

جنوب شهر رو تا شمال تهرون

دنبال آرزوهامون دویدیم

چی شد مث خیابونای دربند

یهو بریدم و به ته رسیدیم

منو ببخش اگه برات نموندم

شاید که خاصیت عشق همینه

عشق مث خنجره، پس همیشه

بخوای نخوای تو سینه‌مون می‌شینه