دفترِ شعر می شوم، واژه به واژه پای تو

کوی به کوی گشته ام ، نامِ تو را ولی چه سود

جز تبِ سردِ رفتنت ، در دلِ شب کسی نبود

شانه به شانه ی غمت، یارِ شراب می شوم

در گذر از پیاله ها، خانه خراب می شوم

در چشمِ تو نهان شده، رازِ تمامِ هستی ام

با عشقِ تو تمام شد، دورانِ بت پرستی ام

کاش به من نظر کنی، کاش به درگهت رسم

شوقِ منی به جانِ تو، سرد نمی شوم، قسم

ماهِ منی و نیمه شب، خفته به خلوتِ دگر

ناله نمی رسد به تو، اشک نیاورد ثمر

منِ شبگردِ تنها را ، تو باید خوب بشناسی

ببار ای ابرکِ تیره ، هوای دل نفس گیره

منو در گریه خوابم کن ، دلم از غصه میمیره

شاهد دلتنگی من قطره های ریزِ بارون

همدمِ تنهایی من سایه ی خیسِ خیابون

ببار ای آسمون امشب که تنهایی منو برده

ببار و گریه کن تا صبح به حال قلبِ پژمرده

بدونِ چترم و تنها ، تو فکرِ لحظه ی رفتن

یه بغضی تو گلوم مونده از این احساس دل بستن

هنوزم چشمای تو چراغِ خونه ی منه

توی دریای نگات بیرحمی موج میزنه

شاهد دلتنگی من قطره های ریزِ بارون

همدمِ تنهایی من سایه سردِ خیابون