بگو با این خزان آرزوهایم چه خواهی کرد

از اینجا میروم شاید همین امروز یا فردا

تو خواهی ماند تنها در حصار خشت های سرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه باور نیست

که دارد آسمانش سنگ می بارد زمینش گرد

در آن آغاز بعد از من در این پایان بعد از تو

که خواهی دید خیلی فرق دارد مرد با نامرد

تو را در خواب هایم بعد از این دیگر نخواهم دید

تو را با آب ها و آیینه ها معنا نخواهم کرد

از اینجا میروم تا شهر فرداهای نامعلوم

که آنجا سرنوشتم هرچه پیش آید پیش آورد

از اینجا میروم اینجا کسی آیینه با من نیست

که دارد آسمانش سنگ میبارد زمینش گرد

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستارخان

این منم ستارخان

این منم ستارخان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

مجلسی برپا کنم

دشمنم رسوا کنم

در دل میدان شهر

یک تنه غوغا کنم

مینویسم با دوات

آمدم سوی نجات

تا که از جان رقیبان

جان بگیرم از حیات

یاری از مشروطه خواهان

رفته در بین رقیبان

خام نامردان شد و

شد اسیر چنگشان

تابمان بی تاب کرد

خوابمان بی خواب کرد

پای در بند رقیب

خون به دل خون آب کرد

این منم ستار خان

این منم ستار خان

این منم ستار خان

آیم از تبریز جان

حامی مشروطه اش

سربدار عاشقان

خشم دل اعجاز کرد

دشمنم بی ساز کرد

آنچنانی شد که عشق

زند با شیراز کرد

این منم ستارخان

بی تفاوت کوچ کردیم

از رفیقا زخم خوردیم

تا یه روزی برنگردیم

خونه مون رو دوشمونه

ما یه آه دوره گردیم

ما واقعا با هم چه کردیم

ما غنیمتهای بی رویای

این جنگای سردیم

زندگیمون کو ببین

ما کشته های بی نبردیم

بی خبر از حاله هم

آواره ی دنیای دردیم

ما واقعا با هم چه کردیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

پس بدین فرصت خنده هامو

پس بدین شادیه تو صدامو

پس بدین قلبه عشق آشنامو

لااقل پس بدین گریه هامو

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تلخِ اما با هم نبودیم

ما آدمای شهر حسودیم

خسته از کابوس رفتن

دور از اون روزایه روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم

تاریخ اما یاد دارد

تاریخ ما با جوهر ذات تو و من

الوان خود را مینگارد

خود را نه

تاریخ خود را پرسو جو کن

بر خاک پاکت

ذات خود را آبرو کن

ای تو صدای بی صدایان جهان

ایران

همین که حک شده تاریخ سرزمینم بس

قسم به نام خودت میخورم همینم بس

تو گربه نه

که تو بام کنام شیرانی

همین که روی زمینه تو مینشینم بس

اگر کویری اگر باغ

هیچ فرقی نیست

همینکه خار و گلی در وطن بچینم بس

نه خواب رفته نه رویای حالو آینده

به روی نقشه اگر کوچکت نبینم بس

تو کشور منو من راویه توام هرگاه

در آفرین تو شعری بیافرینم بس

همین که حک شده تاریخ سرزمینم بس

قسم به نام خودت میخورم همینم بس

تو گربه نه که تو بام کنام شیرانی

همین که روی زمینه تو مینشینم بس

همیشه با تو خواهد بود

غم یک روح سرگردان

همیشه با تو خواهد بود

اتاق پاک قلبت مال من

شاید نبود اما پس از من

یاد یک مهمان همیشه

با تو خواهد بود

گل سرخ عزیز من

به هر گلخانه ای باشی

بدان رویای یک گلدان

همیشه با تو خواهد بود

تو دستم را نوازش کرده بودی

بعد از این حتما

تب یک عشق بی پایان

همیشه با تو خواهد بود

گل سرخ عزیر من

به هر گلخانه ای باشی

بدان رویای یک گلدان

همیشه با تو خواهد بود

تو دستم را نوازش کرده بودی

بعد از این حتما

تب یک عشق بی پایان

همیشه با تو خواهد بود

تو در آغوش من خورشید بودی

ای شب دریا

نگاه مرد کوهستان

همیشه با تو خواهد بود

به دستت میسپارم

چشمهای اشکبارم را

گل زیبای من باران

همیشه با تو خواهد بود

گل سرخ عزیز من

به هر گلخانه ای باشی

بدان رویای یک گلدان

همیشه با تو خواهد بود

تو دستم را نوازش کرده بودی

بعد از این حتما

تب یک عشق بی پایان

همیشه با تو خواهد بود

گل سرخ عزیر من

به هر گلخانه ای باشی

بدان رویای یک گلدان

همیشه با تو خواهد بود

تو دستم را نوازش کرده بودی

بعد از این حتما

تب یک عشق بی پایان

همیشه با تو خواهد بود

چی بین ماست که بین من و عشق

قد یه آهم فاصله ای نیست

هر اتفاقی رخ بده بازم بین

من و تو هیچ گره ای نیست

چشمای تو تعریفی نیست

زیبایی بی حد و مرز زیبایی تو فرصت نمیده

نگاه من جز تورو ببینه

هرجایی باشم هرجا که باشی

عوض نمیشم حالم همینه

میدونم که دنیا خیلی بی رحمه

رو قلب هر دیوونه ایش یه زخمه

ای کاش ترس جدایی با ما نبود

حال مارو اونی که عاشقه میفهمه

من تنهاییامو از تو نمیشه پنهون کنم

این روزای سختو حتی تو خوابام آسون کنم

زیبایی تو تنهاترم کرد تنهایی اما رهاترم کرد

تا به غمم پابندم تو گریه هام میخندم

میدونم که دنیا خیلی بی رحمه

رو قلب هر دیوونه ایش یه زخمه

ای کاش ترس جدایی با ما نبود

حال مارو اونی که عاشقه میفهمه

دور از چشم رقیبان در کنار من

حالیا خالیست جایت ای نگار من در شام تار من

آخر کجایی زهره…

یاد داری زهره آن روزی که در صحرا

دست اندر دست هم گردش کنان تنها

راه میرفتیم و در بین شقایق ها بود عالم ما را

لطف و صفایی زهره…

بود هنگام غروب آن روز افق زیبا

ایستادی از برای دیدنش آنجا

تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را گفتیم و گفت اما

بس رازهایی زهره…

چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم

سرد گشتی و نمودی اینچنین خوارم

خود نکردی فکر آخر نازنین یارم من همچو تو دارم

آخر خدایی زهره…

مثل پروانه ی دیوانه ی پرواز

تو صدایی

زنده و ساده به زیبایی آواز

تو هوایی

مثل تصویر همین منظره دلباز

باورم کن

باید آن خاطره ها زنده شود باز

لحظه شیرین قرارم تویی

هرچه از آن خاطره دارم تویی

دلخوشم از اینکه کنارم تویی

عاشقم و دار و ندارم تویی

لحظه ی شیرین قرارم تویی

هرچه از آن خاطره دارم تویی

دلخوشم از اینکه کنارم تویی

عاشقم و دار و ندارم تویی

آه دیدم از دور

موی تو رسم پریشانی دنیاست

دیدم از دور

از همین فاصله لبخند تو پیداست

در نگاهت

موج زیبایی و آرامش دریاست

با تو مستم

بهترین جای جهان با تو همینجاست

لحظه شیرین قرارم تویی

هرچه از آن خاطره دارم تویی

دلخوشم از اینکه کنارم تویی

عاشقم و دار و ندارم تویی

لحظه ی شیرین قرارم تویی

هرچه از آن خاطره دارم تویی

دلخوشم از اینکه کنارم تویی

عاشقم و دار و ندارم تویی

لحظه ی شیرین قرارم تویی

هرچه از آن خاطره دارم تویی

دلخوشم از اینکه کنارم تویی

عاشقم و دار و ندارم تویی