غرق تماشا میکنی

از خویشتن گم میکنی

در خویش پیدا میکنی

زخمی نمی ماند به دل

دردی نمی ماند به تن

از خویش زخمی میزنی

با خود مداوا میکنی

«پل میزنی از دست من

تا سیب سرخ آرزو

حوّایی و با تو زمین

یک بزم جاودانه شد

در من عبورت لحظه ای

از یک دمِ  مستانه شد

دل بر مدار عقل بودو

بعد از آن دیوانه شد»

دوری و در جانی هنوز

آن شوقِ پنهانی هنوز

یک آسمان دلتنگی ام

امید بارانی هنوز

ای هرچه پخته خام تو

ای خالق فرهادها

شیرین بماند کام تو

ای پرچم مهر و وفا

آیینه ی حجب و حیا

ای سرزمین مادری

ای پاکی بی انتها

«ای عشق بی پایان من

ای روح من ای جان من

خاک رهت چشمان من

ایران من ایران من

ای سقف تو هفت آسمان

ای سرزمین عاشقان

نامت همیشه جاودان

ایران من ایران من »

هم خسته از جنگیدنی

هم زخمیِ صد خنجری

بیرون از آتش آمدی

ققنوسی از خاکستری

گه به گلستان ها گه به کوه و صحرا

تازه گلی سر راهم گیرد و با من گوید

محرم راز تو کو

خار رهی به تمنا دامن من بگرفته

کان گل ناز تو کو

راز عشق مرا گل در گوش صبا گفت و غمم بفزود

آنگه در همه جا راز درد من و قصه ی عشق تو بود

چون به حسن آسمانی از مهی برتر

شعله ی عشق من از گردون برآرد سر

در گلستان هم ز تنهایی روم من اگر

تازه گلی سر راهم گیرد و با من گوید

محرم راز تو کو

خار رهی به تمنا دامن من بگرفته

کان گل ناز تو کو