چند سال از امشب بگذره؟ ، تا من فراموشت کنم

تا با یه دریا تو خودم ، خاموش خاموشت کنم

چند سال از امشب بگذره؟ ، با من یکی هم خونه شه

احساس امروزم به تو ، تنها یه شب وارونه شه

تنهاییامو بعد از این ، با قلب کی قسمت کنم؟

واسه فراموش کردنت ، باید به چی عادت کنم؟

بعد از تو باید با خودم ، تنهای تنها سر کنم

یک عمر باید بگذره ، تا امشبو باور کنم

چیزی نمی تونم بگم ، قراره از من بگذری

چیزی نگو می فهممت ، باید از این خونه بری

چیزی نمیتونم بگم چون درد تو درد منه

این حال و روز ما واسه اصرار با هم بودنه

تو باید از من رد بشی ، من باید از تو بگذرم

کاری نمی تونم کنم ، باید بیفتی از سرم

هر چی که من گفتم ازت

تصویر داره خود به خود

یک آن تماشا کردمت

هر چی گفتم شعر شد

اول ندیدمت ، انقد حرف زدیم

که عاشقت شدم از بس شنیدمت

نزدیکتر شدی، پرسیدم عاشقی؟

چیزی نگفتیُ، من تازه دیدمت

گفتی جهان ینی، یک ثانیه جنون، بین تو و خودم

من بغض کردمو، مبهوت عمق این، دنیای تو شدم

تو چهل سالگی، از مرز بچگی، من با تو رد شدم

پیشم نشستیُ، من راه رفتنو، تازه بلد شدم

هر روز تازه‌ای؟ یا چشم من هنوز، درگیر عادته

کاری نمیکنی، جذابتر شدن، انقدر راحته

هر وقت مبهمی، باید سکوت کرد، باید فقط شنفت

هر وقت ساکتی، یعنی به غیر شعر، چیزی نمیشه گفت

به من که مردم از غمت به من که میپرستمت به من نگو خداحافظ
تموم عمرمو بگیر بگو برای من بمیر فقط نگو خداحافظ
وقتی دوری کلافه میشم از همه

هرجا میرم هوای برای من کمه
به من نگو خداحافظ
بی تو جونم جدا میوفته از تنم

من بیمار تورو ادامه دادنم
به من نگو خداحافظ
به اینکه قد یه پلک میشه

ببینم چشماتو خوشم
من انقدر جون ندارم که حتی یه لحظه ام دلتنگ تو شم
هوای بعد تو لبریزه یه ازدحامی از پاییزه

که باورام تو این فصل بی تو میریزه

من پامو پس نمی‌کشم از تو با اینکه قلبم قرق آتیشه

اینجا همون جاییه که کلاً فرقی نداره آخرش چی میشه

تصمیم من در مورد فردا

هرجا ازم دوری عوض میشه

باید نبایدهای این دنیا با عشق بدجوری عوض میشه

تو بغض کردی از سوال من چیزی نگفتی چون خدایی تو

من یک سوال ساده پرسیدم پنجاه سالم شه کجایی تو

جز اشکی که چشماتو پر میکرد چیزی نگفتی وصف حالت شه

حتی نتونستی بگی عشقم حالا بذار پنجاه سالت شه

نزدیک نزدیکی به من اما این سال ها سالای دوری بود

عمری رو جون کندم کنارت که مرز من و تو سال نوری بود

اینا که پرسیدم ازت ای کاش یک روز از عشقت سوالت شه

چیزی نگه راحت ازت رد شه سی سالته هشتاد سالت شه

چند وقته باهم زیر یک سقفیم هر ساعتش چند ساله من تنهام

یک روز قبل از رفتنم میری صد سال بعد از رفتنت اینجام

اینارو گفتم چون قسم خوردی با من تمام عمر میمونی

اینارو میپرسم ازم رد شی چون من که میدونم نمیمونی

دستاتو وا کن رو به آغوشم

این بهترین شکل مجازاته

محکم بغل کن این روانی تو

آغوش تو دار مکافاته

چیزی ندارم لایق دستای تو اما

من جونمو میدم برای تو به جون تو

ای کاش من یک روز قبل از تو بمیرم چون

دنیا یه قبرستون پر می‌شه بدون تو

منو بغل کن که برنگردم

من جز گذشتم هیچ آدمی رو بغل نکردم

گذشته من سفر نداره

یه عمره از من کسی به جز تو خبر نداره

منو بغل کن منو بغل کن

منو زیبا تموم کن نذار بی تو حروم شم

مثل پایان شعرام

من حقمه زیبا تموم شم

منو اینجا تموم کن

نذار بی تو بریزم

من این پایان خوبو از تو طلبکارم عزیزم

ببخش بخند نبار یبند بزار آینده ات از من از این برزخ جدا شه

بزار پایانمونم مثل هیشکی نباشه

منو زیبا تموم کن نذار بی تو حروم شم

مثل پایان شعرام من حقمه زیبا تموم شم

منو زیبا تموم کن نذار بی تو بریزم

من این پایان خوبو از تو طلبکارم عزیزم

تو تلفیق ابر و بهار و شمالی

تو تنها جواب یه دنیا سوالی

تو چشمات شب آسمون کویره

تو یه ابری که رو زمین راه میره

تو حس تماشای آرامشی

تو دنیا رو سمت خودت میکشی

تو هستی و هرثانیه آرزومی

تو زیباترین حسرت روبه‌رومی

تو شکل یه دریای توو ارتفاعی

نگا کن کجایی کجایی کجایی!!!

شبیه یه باغی که توو آسمونه

تو رنگ چشات مشق رنگین‌کمونه

تو عطر تنت شعره،تصویره،حرفه

یه ترکیبی از کاج و آتیش و برفه

یه چیزی که قبل تو جایی ندیدم

که از بعد تو میگن عطر و شنیدم

من حاضرم به حكم تو

هر كارى كه بكى كنم

فرصت بده بهم يه بار

درست زندكى كنم

كفتى قسم نخور ولى

به غير ديدن غمت

جيزى منو نميكشه

به مرك دوست داشتنت

فكرت از سر من

خيلى زياده روياى بمرحم، جذاب ساده

اينهمه زيبا شدنو كى ياد رفتار تو داده

من اون تمام ديوونه هاتم

دنيا باهامه وقتى باهاتم

من متولد شب اول ديدن حشاتم

هروخ بهت فك ميكنم

حال جشام ديدنيه

وقتى صدات ميكنم

صدام بوسيدنيه

از توكه دورم يك نفس

مريض ميكنه منو

هیچ کدوم از ما تهش برنده نیست

ما همه بازنده دنیا اومدیم

ما تماممون از اولین نفس

با یه مشت پرونده دنیا اومدیم

توی این نمایش عروسکی

همه چیمون مثه صحنه سازیه

اینکه اسمشو گذاشتن زندگی

زندگی نیست یه عروسک بازیه

واسه زندگی نکردن انقدر بهونه داریم

مرگمونو پای اینو اون نذاریم

این هجوم دائم درد نفسامونو بریده

خیلی وقته جونمون به لب رسیده

مثه برگ توو بادیم خیلی وقته افتادیم

ما توو آسمون رها شدیم

ﺑﻐﺾ رو ﺑﻪ ﺑﺎروﻧﻴﻢ دردﻣﻮﻧﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻴﻢ

ﻣﺎ ﻳﻪ ﻋﻤﺮه ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻣﺒﺘﻠﺎ شدیم

واسه زندگی نکردن انقدر بهونه داریم

مرگمونو پای اینو اون نذاریم

این هجوم دائم درد نفسامونو بریده

خیلی وقته جونمون به لب رسیده