چرا منو با غصه زنجیر میکنی

با طعنه هات منو زمین گیر میکنی

به حرفایی که میزنم دیر میرسی

دائم منو از زندگیم سیر میکنی

دیوونه وار رویامو بیرون میکنی

تا هر اتاقی بی تو زندونم بشه

دور و ورم دیوار و دیوار میکشی

که فقط دنیای تو خونم بشه

زندگی رو یه شهر کوچیک میبینی

سهم توئم یه گوشه از اتاقشه

دنیا برای من کوچیک و تنگه که

فک نکنم دلم تو دنیا جا بشه

شما که سواد دارین لیسانس دارین روزنامه خونی
با بزرگون میشینی حرف میزنی همه چی میدونی
شما که کلت پره معلم مردم گنگی
واسه هر چیز که میگن جواب داری در نمیمونی
بگو از چیه که من دلم گرفته
راه میرم دلم گرفته ، میشینم دلم گرفته
گریه میکنم میخندم پا میشم دلم گرفته
من خودم آدم بودم باد زد و حوای منو برد
سوار اسبی بودم که روز بارونی زمین خورد
عمر من کوه عسل بود ولی افسوس روزهای بد
همه شهد و با خودش برد خود کوه هم به زمین زد
شما که سواد دارین لیسانس دارین روزنامه خونی
با بزرگون میشینی حرف میزنی همه چی میدونی
شما که کلت پره معلم مردم گنگی
واسه هر چیز که میگن جواب داری در نمیمونی
بگو از چیه که من دلم گرفته
راه میرم دلم گرفته ، میشینم دلم گرفته

کف طهرونم ولی غریبم

بس که دادن هی منو فریبم

آب و دون دادیم ‌و ‌همه پریدن

چقده جای تو خالیه پهلو‌من

کف طهرونم پی رفیقام

من این شهر و‌ بدون ‌تو‌ نمیخوام

دلم تنگ شده زنگ ‌بزنم بیا

توام ناز کنی بهم بگی نمیام

خوب بود حال دلم بات دیگه حرفی نمونده بگم بات

کاش بودی کل شهر و بدون چتر زیر بارون برم بات

خوب بود الان تو بودی

یه نفس تو این تهران دودی

چشمام‌کاسه ی خونه پشت همین عینک دودی

نمیرم دیگه جایی و بعدت

میمیرم با دیدن ردت

اگه با من بودی می دیدی نمیزاشتم بگذره بد بهت

نمیاد کسی حتی شبیه تو نمیخوام دیگه دنیارو بی تو

کسی هست یه لیوان آب بده دستت

واسه قرصای نصفه شبی تو

دوست دارم صبح پاشم از خواب باز چشام تورو ببینه

ولی انقدر دوری از من بین مون دیوار چینه

آسمون دلش نمیخواست که دلم ‌پرنده باشه

خودم و زدم به باختن که دلت برنده باشه

کجایی الان رفتی تنها چی شه

دلم مونده پیشت هوا گرک و میشه

بهم بگو کجایی الان تنهایی سمّه

هر جا که باشم باز به تو حواسمه

اینجا رویای رسیدن ، بین بیداری و خوابه

من به قصه برمیگردم ، ته این جاده سرابه

اگه تنها اگه خسته ، اگه خاموش اگه سردم

اینجا دیگه جای من نیست ، من به قصه برمیگردم

اینجا تاریک ام و تنها ، نه یه فانوس و نه مهتاب

دلم و به کی ببندم ، وسط خاطره و خواب

اگه یه اتاق کوچیک ، اگه یه پنجره باشه

پای اسم کی بمونم ، که برام خاطره باشه

تو مثل یه عکس کهنه ، پشت یه شیشه تاری

بس که بینمون غباره ، من و یادت نمیاری

بعد بارونی که بارید ، بعد ابری که رها بود

روزای تو آفتابی ، آسمون من مه آلود

روی تکراره روی لب هام اسم قشنگت

اینو دوست دارم که دلم میشه اینجوری تنگت

تو نفسامی که یه لحظه نباشی میمیرم

تو کنارم باش که من از تو انگیزه بگیرم

تو قلب منی بیرون از تنم غیر ممکنه من از تو دل بکنم

من حال تورو از توی چشمات میخونم

حرفای دلتو دونه دونه میدونم

تو صدات چی ریختی اینقد باهاش آرومم

تو همونی که با یه نگاه تو چشماش آرومم

من تمام دلی که شکسته رو دست تو میسپارم

خیلی عشقمی خیلی میخوامت خیلی دوست دارم

هی بهونه میگیری که حس کنی دستامو تو موهات

منو آخر سر میکشه جادوی تو چشمات

مثل موم توی دستمه قلبتو تک تک اخلاقات

تو همینی که هستی تورو خیلی دلم میخواد