گاهی پریشان حال و طوفانی گاهی پر از امواج پیوسته

بالا تر از آغاز یه عشقی تو یک پایان زیبایی

در هر نگاهت قصه ایی داری اندازه ی صد سال تنهایی

از دیدن من دست بردار و تمامم کن

راهم اگر سمت تو آمد سر به راهم کن

من چیزی از چشمان زیبایت نمی خواهم

گاهی فقط گاهی از آن بالا نگاهم کن

آخر چرا در گوشه ی چشمان تو غم بود

وقتی فقط نام تو در یادم عزیزم بود

مثل سپر بودم برایت هر زمانی

که بحران عشق و آبرویت روی دوشم بود

تو شاعری میبینمت یاد فروغ میکنم

دوباره صاف میکنم صدای ته کشیده مو

بدرقه میکنم بره پرنده ی پریده مو

دوباره ساز میزنم تو رو مرور میکنم

ازت نمیگذرم ولی ازت عبور میکنم

گریه نمیکنم برات تو این غروب بی امون

وقتی دلت با رفتنه بهت نمیگم که بمون

دلم پر از شکستنه سر پرم از صدای پاست

کی میدونه کی میدونه آخر این قصه کجاست

من از پس پاهایی که میخوان برن بر نمیام

بعد تو میرم تو خودم از تو خودم در نمیام

هرچی که میره شادیه هرچی که می مونه غمه

تو آبرومی که داره میره جلو چشم همه

الان که ساکتم ولی یه روز شلوغ میکنم

تو شاعری میبینمت یاد فروغ میکنم

دوباره ساز میزنم تو رو مرور میکنم

ازت نمیگذرم ولی ازت عبور میکنم

که انگار نگاه به گل یاس کردم

همون لحظه که پا گذاشتی تو خونم

همون لحظه قلبم رو احساس کردم

برای چشمای سیاهت عزیزم

واسه قلب رنگی تو گریه کردم

تو انقدر قشنگی که یک روز رفتم

برای قشنگی تو گریه کردم

دلم این دل نازوک بی قرارم

برای کسی غیر تو جا نداره

همیشه همیشه دوست دارم ای عشق

دوست دارم این جمله اما نداره

چه قدر مهربونی چقدر مهربونی

تو به آرزو هام منو میرسونی

چه قدر بهتری چقدر بهتر از من

چه قدر من زمینم چقدر آسمونی

چه قدر واسه تو از همه میگذرم من

چه قدر وقتی با توام بهترم من

چه قدر نازتو نازتو می‌خرم من

چه قدر ناز داری چقدر ناز داری

چه قدر ساده از سختی ها میگذری تو

چه قدر از همه آدما سر تری تو

چه قدر دلنشینی چقدر دلبری تو

چه قدر ناز داری چقدر ناز داری