داری هر لحظه از من دور میشی ازم دل میکنی مجبور میشی

تا مه راهو نپوشونده نگام کن اگه رو قله سردت شد صدام کن

یه رنگ مرده از رنگین کمونم من این پایین نمیتونم بمونم

خودم گفتم که تلخه روزگارت منو بیرون بریز از کوله بارت

دلم میمرد و راه بغضو سد کرد به خاطر خودت دستاتو رد کرد

برو بالاتر از اینی که هستی تو بغض هر دوتامونو شکستی

با چشم تر اگه تو مه بشینی کسی شاید شبیه من ببینی

منم اون که تورو داده به مهتاب کسی که روتو میپوشونه تو خواب

کسی که واسه دنیای تو کم نیست میخوام یادم بره دست خودم نیست