به یادت بازم خیره به ماهم

اونایی که گفتن چقدر خوبیم

نذاشتن که خوشبخت بشیم با هم

دلم تنگته عشق کوچیکم

به مردن بدون تو نزدیکم

خودم رو نشونه گرفتم باز

مردد برای یه شلیکم

وجودشو ندارم که نباشی تو وجودم

هنوز نسبت به هر کی پیشته

خیلی حسودم بی تو نابودم

وجودشو ندارم که نباشی تو وجودم

کنار هر کسی غیر خودت

کامل نبودم بی تو نابودم

بساط کلافه شدن جوره

داره عکستو گریه میشوره

رگ گردنم باز زده بیرون

کسی که دلم تنگشه دوره

دنیامو بی‌صدا کن

یه جوری که تو قلبم

جز تو نباشه جا مون

دیوانه‌تر از اینه

این عشق و این جنونم

آتش بزن به حالم

از عشق تو سبز بونم

آغوش تو دنیامه

هر لحظه‌ بی‌نهایت

دیوانه‌وار عاشق

برای من تو عادت

هرچند که دیوانم

عاشق‌ترین جهانم

با تو همه شب و روز

در عشق تو می‌مانم

آغوش تو دنیامه

هر لحظه بی‌نهایت

دیوانه‌وار عاشق

برای من تو عادت

هر بوسه‌ی تو آتش

هر لمس تو جنونم

من در تب و تابت مونم

در عشق تو غرق خونم

هوای گریه داره

چشای بی گناهت

یه بغض خسته داره

وقتی شبای سردم

با غصه ها تمومن

یه شب همین حوالی

یه درد تازه میشن

چشای مثله آهوت

سهم من که نبودن

روزای که بی قرارم

با گریه هام رفیقم

شب های نا امیدی

عکساتو هی میدیدم

فردای بی گناهی

با خنده هام غریبم

دلمو چه ساده دادم

دل به چشای رنگیت

واسه یکبار نشد

بزنی حرف قشنگی

تو دیگه واسم تمومی

چه بخواهی چه نخواهی

میرم سمت جدایی

بهم نگو بی گناهی

خفته در کابوس، از شب تا سحر

غصه هایم را نوشتم خط به خط

ناله هایم را سرودم در به در

من شگفت انگیزم و پر ماجرا

من ملال انگیزم و بی همسفر

جاده های تو به تو راه من است

در سفرهای عجیب و پر خطر

بی کس و آواره و بی سرزمین

بی دل و بی دلبر و آسیمه سر

کو کجا رفت آن که با من یار بود

رفته از اینجا به جایی تازه تر

نارفیقان نارفیقانه مرا

رانده اند از کوچه تا پای گذر

دشمنان با خنجری در دست ها

پشت دیوار و کنار و پشت سر

سرنوشت من کلامی تازه نیست

از منو از قصه ام کو کهنه تر

من چراغ هر خراب آباد پست

کوچه باغ عاشقان بی هنر

شعر من جانمایه ای جز من نداشت

واژه های بی دفاع و بی سپر

شعر من تابوت افکار من است

سنگ قبری خسته از نام بشر

خفته در زیرش نگاه مرده ای

مملو از تکرار و انکار و حذر

خفته در افکار من پروانه ای

پیله بر دور و به دورش شعله ور