چجوری بگم که نه خسته م و
نه توو فکرم و نه خوابم میاد
یه حالی دارم مثل دیوونه ای
که غمگینه اما میخنده زیاد
چرا توو سفر توی مهمونیا
یه گوشه خودم رو بغل میکنم
میگم مثل بچگیات ذوق کن
نمیشه نمیخوام نمیتونم
اگه تهش می میرم
بذار غر بزنم
بذار بچه شم
همه رو دور بزنم

بذار جریمه شم
اگه تهش می میرم
میخوام نترسم و
یه بار شجاع شم
اصلأ صبح بخوابم
یهو شب پاشم
دلم لک زده برای خودم
برای سفر جاده و پیچ و تاب
نه کفری شم از حرف این آدما
نه تا صبح بپیچم به این رختخواب
جوونیمو بوسیدم و رفت کنار
رسیدم به موهای جوگندمی
نشستم ببینم تهش چی میشه
چی میخوادش از جونم این زندگی