یه جوری تو خودم میرم که انگار با خودم قهرم

یه دیوونه ازم ساختی که از هر چی بگی خستم

من انقدر بعد تو مردم که از مردن نمیترسم

غمی که از تو با منه هر کوهیو خم میکنه

اونی که غرق تو شده بی وقفه درکم میکنه

گرفتی دنیامو ازم جنون من اجباریه

زخمی که تو زدی به من بدجوری زخم کاریه

چه شبایی تا خود صبح تو غمت گریه میکردم

تو سکوتم غصه خوردم سوختمو ساختم با این همه دردم

با چه حالی کل شهرو گشتمو پیدات نکردم

توی چشم همه جز تو شبیه یک دوره گردم

شدم شکل یه آواره تو شهر مادریم بی تو

چقد سخت و نفس گیره تموم زندگیم بی تو

یه جوری پای تو موندم که از اول خودت خواستی

ولی هیچوقت نشد حتی رو حرفای خودت وایستی