میز دنج کنج دیوار ، گم شده تو دود سیگار

آب کشیده زیر بارون ، نشسته اون گوشه آروم

بیخیال جیب خالی ، گم میشه باز توخیالی

هنوزم نکرده عادت ، به روزای بی مروت

با ترانه های فرهاد ، امروزم میبره از یاد

توی تنهایی میزش ، خالیه جای رفیقش

بین آدما و تنها ، اینم از مرام دنیا

دیگه تنها نمیتونه ، توی این دنیا بمونه

کاغذی رو برمیداره ، حرفاشو توش جا میزاره

به رسم نفس آخر ، میگه هرچی داره از بر

کاغذ سفیدو پاره ، این دیگه آخر کاره

جز سکوت قلندر پیر ، چی داره تو شهر تزویر

تنها و غریب و خسته ، تا ابد چشماشو بسته

کاغذ سفیدو پاره ، کافه ساکت دوباره

کاغذ سفیدو پاره ، این دیگه آخر کاره