دوباره دل داده بود به دست عاشقونه هاش

خونه ي اون حالا تو يه گلدون سفالي بود

جاي يارش چه قدر تو اين غريبي خالي بود

يادش افتاد كه يه روز يه باغبون دوبوته داشت

يه بهار اون دو تا رو كنار هم تو باغچه كاشت

با نوازشاي خورشيد طلا قد كشيدن

قصشون شروع شد و همش به هم مي خنديدن

شبنماي اشكشون از سر شوق و ساده بود

عكس ديوونگيشون تو قلب هم افتاده بود

روزاي غنچگيشون چه قدر قشنگ و خوش گذشت

حيف لحظه هايي كه چكيد و مرد و برنگشت

گلاي قصه ي ما ، اهالي شهر ، بهار

نبودن آشنا با بازي تلخ روزگار

فك نمي كردن هميشه مال همن تا دم مرگ

بميرن ، با هم مي ميرن از غم باد و تگرگ

يه روز اما يه غريبه اومد و آروم وترد